Ik kwam een mooi zen-verhaal tegen over hoe een bepaald type leiders naar zichzelf kijkt:
“De leeuw was overtuigd dat hij aan het hoofd van het dierenrijk stond. Op een dag besloot hij na te gaan of alle andere dieren wel wisten dat hij de koning van de jungle was. Hij was zo zeker van zijn positie dat hij besloot de kleinere schepsels over te slaan. In plaats daarvan liep hij rechtstreeks naar de beer. ‘Wie is de koning van de jungle?’, vroeg de leeuw. De beer antwoordde: ’Natuurlijk niemand anders dan u, sire.’ De leeuw gaf een goedkeurende brul.Hij vervolgde zijn weg en kwam de tijger tegen. Hij vroeg het gestreepte schepsel: ‘Wie is de koning van de jungle?’ De tijger antwoordde snel: ‘Iedereen weet dat u de koning bent.’ De leeuw brulde opnieuw van plezier.
De volgende op zijn lijst was de olifant. Hij ontmoette het grote dier aan de rand van een rivier en stelde hem dezelfde vraag: ‘Wie is de koning van jungle?’ De olifant trompetterde met opgeheven slurf, greep de leeuw, wierp hem in de lucht en smeet hem in een boom. Daarna plukte hij de leeuw weer uit de boom en gooide het dier met een dreun op de grond. Vervolgens tilde hij de leeuw nogmaals op en gooide hem in de rivier. Terwijl de grote kat nog naar adem snakte, trok de olifant hem uit het water, sleurde hem door de modder en drapeerde hem ten slotte halfdood over een paar struiken. Vuil, aangeslagen, gehavend en gekneusd kwam de leeuw overeind. Hij keek de olifant verdrietig aan en zei: ‘Luister, ook al weet je het antwoord niet, dan hoef je nog niet zo gemeen te doen.’ ”
Gedreven door hun narcisme creëren dergelijke leiders hun eigen realiteit en zien ze alleen wat ze willen zien. Daaraan houden ze ook hardnekkig vast. Dat valt ook op in de berichtgeving van de laatste tijd als je de reacties van deze narcistische leiders leest op het openbaar worden van allerlei uitwassen, hoge bonussen en dergelijke. Kijk maar eens of je het herkent.
